დღეს, 2011 წლის 30 ოქტომბერს, გიმნაზიას ხუთი წელი შეუსრულდა. ჩვენ ბევრი ვიფიქრეთ და ბოლოს  ბატონი ნოდარ დუმბაძის გმირებს მივმართეთ.

... როგორ უნდა დაგლოცო, ჩემო გიმნაზიავ, როცა დალოცვასაც და კურთხევასაც შენგან მოველი. შენ ხომ იცი, რომ შენი დარი, ჩვენი დარია, შენი ავდარი ჩვენი ავდარი. შენი სიმრავლე, ჩვენი სიმრავლეა, შენი უკვდავება კი ჩვენი უკვდავებაა, ასე, რომ შენი მოზიარე ვართ ყველაფერში და განა ძალით, ნებით. ჩვენ და შენ ერთი სხეული ვართ, უფრო სწორად ჩვენ თითო პატარა უჯრედი ვართ შენი ჯანსაღი სხეულისა, ამიტომ გევედრებით_ვიდრე ცოცხალნი ვართ, შენი სიკეთე და ბედნიერება გაგვაგონე, ჩვენი მამულის მზისა და მთვარის ღიმილი არ მოგვიშალო, ზურმუხტის ხმელეთს არ მოგვწყვიტო და როცა კი დავბრუნდებით, თუნდაც მრავალი წლის შემდეგ, გამარჯვებული, ბავშვების ჟრიამულით სავსე, ისევ და ისევ ჭეშმარიტი სარწმუნოების, მართლმადიდებლობის აკვნად შეგვეგებე.  აბა, სხვა სათხოვარი და სანატრელი სხვას რა ჰქონია, რომ მე მქონდეს...
ღმერთო მაღალო, შემოქმედო ყოვლისა, შენ გაუთენე ამ სასწავლებელს მრავალი დაბადების დღე, მიეც ღონე შენი, ნიჭი და უკვდავება შენი, დალოცე აკვანი, კალთა აქაურობისა. აავსე სახლი ყოველი აქ მოსწავლე-მასწავლებლისა მზითა და სითბოთი, ბეღელი-პურით, მარანი ღვინით, გული-სათნოებით. ააჟრიამულე სასწავლებლის ეზო-კარი აქ მოსწავლეთა შვილებით, შვილიშვილებით, მათი შვილებით. დაუშრეტელ წყაროდ იდინე, ბედნიერებავ ჩვენს გიმნაზიაში, არ მოუშალო გონიერი ერისკაცი და მწყემსი. ნატვრისთვალი დაუდე ამ ღამით სასთუმალთან ყველა გიმნაზიელს, რომ დილით ნახოს და მამულის უკვდავება ინატროს. მიიღე ჩემო გიმნაზიავ ეს ლოცვა...